Yaratılmışların ömrünün çok azı neşeyle, gerisi kederle geçer besbelli.
Ta ezelden tanışık iyiyle kötü, güzelle çirkin.
Düzeni çözmüştür çoğu insan, daha az güleceğini daha daha çok ağlayacağını bilir hep.
Yine de vazgeçtim demez yaşamak ister ve yaşanmışlıklarını özler derinlerde bir yerde.
Hep şükreder, dünya denen yerde geçirdiği onca vakte.
Güzeldir hatırladığı mazisinden, kötü çabuk unutturur kendini.

Bazen duyarız:
Kuş olsam göklerde; öyle özgür öyle mutlu.
Ay yıldız olsam, güneş olsam der.
Ve hatta melek olsam sorumluluklardan uzak, sadece kul.
Kötülük yeteneği yok içinde. Uyanabilir bir kötülük bile yok.
İçlerinde ne vesvesenin, amansız sesi, ne şüphenin gizli ateşi gezinebilir.
Başkaldırmaz.
İsyan nedir bilmez, emre karşı gelmezler.
Yaklaşmazlar günaha bulaşmazlar, masumlar, korunmuşlar.
Başka bir türlüsünün mümkün olmadığı için öyle olur iyiler..

Oysa insan; ikilikler zıtlıklar yaradılmışı.
Bir yanı karanlık bir yanı ışık.
Bir yanı melek, bir yanı şeytan.
Tek başına ne durur iyilik ne saf kötülüktür.
İnsan; içinde iyiliği ve kötülüğü besleyecek yeteneğe sahip tek varlık.
Hataya da sevaba da aynı derecede ve çıkışlar meyilli.
İnişler arasında gidip gelen.
Ama bunların hiç biri kabahati değil, mahiyetidir insanın.
İşte insan o iki şey arasında özgür irade bilinçli seçimdir.
Sözlerinde sahici sanmayın keşke melek yaratılsaydım diyenleri.
Meleklerin Ademin önünde secde ettiğini bilir
ve onlarda bilir insanı vakitlice melekten üstün kılan mahareti.
Tuz bir balçıktan ibaret olmadığını.
Balçık bedeni yaratılmışların en üstünü kılacak kutsal nefese özgür iradeye sahip olduğunu.Hangimiz olaysız bir masumluk halini tercih ederdik.

Ve yine hangimiz bir dünya yolculuğunun onurlu yorgunluğuna kazasız belasız cennet yaşamının insan olmanın bilincine Şerefli, bilgisizliğini yeğlerdik?
Bilmenin güvencesini hangimiz neylerdik.
Öyleyse hakkıyla insan olmak, insan gibi yaşamak yaratılmışların en iyisi yapar bizi.
O zaman; gaye bu olmalı, hedef bu öğreti, inanç bilinilesi olan bu.

Ne kuş ne yıldız nede tuz iyilikten oluşmuş melek olmak isterim.
Şükür ki; insanım ben.
Kardeşlerinin kayıplarına kendi kaybı diye yanan ve küçücük bir kardeleni neşe kaynağı yapan onu acıyla öleceğini sanan.
Aldığı ya da ömrü düşünmeden doğru sandığına harcayan.
Ve insanım, vicdanı, seçimi, iradesi
bilinçli seçimiyle insan_ı kamil olan.