Yazın ortasında sırtında deri ceketi, dalgın bakışları ile bulvarda yol alıyordu.

Şakaklarına ak düşmüş, düşünceli halinden çevresinde dolaşan üç beş sokak köpeğini bile fark etmemişti.

Bir ara sırtındaki ceketi hafifletmek ister gibi havalandırdı.

Bu sıcak günde deri ceketten vazgeçmemesi ne denli yalnız olduğunu gösteriyordu.

Arada bir parmaklarına sıkıştırdığı sigarasından tüttürürken yavaş adımlarla ilerliyordu.

Orta yaşın son demindeki deri ceketli bu adamı gözden kayboluncaya dek izledim balkonumdan.

Yavaş yavaş ıssızlaşan sokakta lambalar kırmızı loş bir ışık yayıyordu etrafa.

Rüzgâr fabrikalarda işlenen taze çay kokusunu taşırken bir yandan da radyoda kemençe eşliğinde yanık yanık Karadeniz türküleri çalıyordu.

Gecenin ahengini tek tük geçen araçlar bozarken şehrin üstüne karanlık iyiden iyiye çökmüştü.

İfil ifil esen rüzgâr günün bunaltıcı neminden sonra adeta uykularımı kaçırıyordu.

Ah hiç bitmeyen şehrin gürültüsü de olmasa.

Gecenin ilerleyen saatlerinde çöp kamyonu, sabaha karşı sokak köpekleri, sabah da kepenk sesleri uykularımı deliyordu.

Cırcır böceklerinin sesi ile uyumak, kuş sesleri ve dere şırıltıları ile uyanmak istiyordum.

Şehir sizin olsun dercesine bu yaz sıcağında bütün kapıları kapatmak istiyorum.

Gürültü çekilmez oluyor çünkü. Temmuz 1995