BİR DAHA Kİ BAHARA     

    Bazen hayatta çok mu geç kalıyoruz diyorum içimden şu zaman gelsin şunu yaparım, bu zaman gelsin bunu yaparım; oysa zamanı geldiğinde geç kaldığımızı görüyorum bir çok şey için.

	Mesela Hemşin’in sonbaharının uzun zamandır seyircisi olmamıştım görmemiştim sararan yapraklarını kumar yaprakları böyle mi ağarırdı sonbaharda, yağmur böyle yumuşak mı yağardı damlara eskiden de bu kadar hüzne bulanır mıydı baharlarda Hemşin.

	Rüzgarının sesi çocukluğumdan kalmaydı besbelli. kışının habercisiydi Üsküt dağının tepelerini henüz süslemiş kar. Bu kadar yalnız kalır mıydı Hemşin. Sonbaharda yazları horona çağıran tulum sesi kışın ağıta dönerdi galiba?

	Ağıt ki yalnızlığı çökmüş Hemşin’e; insanlar mı azalmış, dereler mi ufalmış bu kadar küçük yeri mi dünyam bellemişim. Bahar en çok yağmuruyla gelirdi damları akıtan evlerimize. Leğenler ellerinde çocuklarımızla yamardık o canım tahta evlerimizi. Irmaklar taşar, köprüler geçilmez olurdu. O zamanlar. Ya ırmaklar taşmıyor artık yada ben o taşkınları göğüsleyecek kadar büyüdüm.

	Bahçeler böyle nasıl da çıplak görünüyor;mısır filizleri fasulyeler (lobiyaler, kabak şibleri) yokken bahçelerde görünen şimdilerde kahverengi bir toprak ve yabani hayvanları kaçırmak için kullandığımız çıngıraklar (godgodiç). Kestane toplamanın vakti gelmiştir artık. Islak yaprakların arasından elime gelen kestanenin kokusu hala burnumda. Hep birlikte gidilen kestane sefası için insan bulamıyoruz artık; ne yazık.

	Başı dumanlıdır her bahar Hemşin’in. Hep ağlamaklı  durur bulutlar, bir de sonbaharın hüznü çöküvermiş mi şimdi, derdine dert eklemiş tulum. O şen düğünlerle festivallerle geçen yazdan geriye bu koca yalnızlık kalmış. Kırmızı pullu alabalığı hala aynı lezzette ama yemek için onca zahmete girecek kimsecikler yok artık ortada...

	Birkaç güzel fotoğraf, kitabımın arasına yerleştirdiğim kumar yaprağı, sararmış bir Hemşin resmi ve inleyen bir tulum sesiyle ayrılıyorum. Sol yanımda deresi, aklımda geç kalmışlığımın hüznüyle, bir daha ki bahara diyorum güzel Hemşin